علاوه بر سنگ نبشته و روایات عامیانه در خصوص دژ شاپورخواست وپل شاپوری میتوان به دو موقعیت مکانی دیگر در نزدیکی خرمآباد به نام تپه صبور و همچنین تپه ماسور اشاره کرد. اما تپه صبور در حدی نیست که بتوان آن را بقایای یک شهر دانست و تپه ماسور نیز فاقد شواهد معماری شهری متعلق به دوره ساسانی و صدراسلامی است. با این حال، وجود سنگ نبشته در خیابان شریعتی خرمآباد به عنوان یک سند باستانشناسی که از منطقه علفچر شهر شاپورخواست نام میبرد نشان میدهد که ما بایستی موقعیت شهر شاپورخواست را در فاصلهای نه چندان دور از این سنگ جست و جو کنیم. علفچر یا مرتع مناطقی بودهاند که قابلیت کشاورزی نداشتهاند از طرفی وجود آثاری از قرون اولیه اسلامی همچون مناره آجری، پل شکسته، گرداب سنگی، آسیاب گبری و همچنین شواهد باستانشناسی در منطقه قاضیآباد تا نزدیک آسیاب گبری از یک شهـر قدیمی حکایت میکند که به طور اتفاقی در حین عملیات گاز رسانی و آب رسانی آثاری از آن کشف میگردد که عمدتاً با معماری لاشه سنگ و گچ همراه میباشد، میتوان نتیجه گرفت که شهر قدیم شاپورخواست در محدوده مذکور واقع شدهاست. البته کاوشهای باستانشناسی در این محدوده میتواند در رسیدن به یک نتیجه قطعی کمک نماید. با این وجود همچنان که اشاره شد شهر شاپورخواست که در مسیر راههای مهم ارتباطی فلات ایران به جنوب و غرب واقع بودهاست از اهمیت بسیاری برخوردار بوده و در قرن چهارم هجری ( ۳۶۹ – ۴۰۵ هجری قمری ) به مقر فرمانروایی اتابکان لر کوچک تبدیل شدهاست.
نظرات شما عزیزان: